5 cech dramatu
1. Wynalazca dramatu: Arystoteles (dramat Arystotelesa)
Koniec dramatu nie musi być tragiczny. Arystoteles podzielił dramaty na tragedie i komedie o tych samych cechach. Są też dramaty otwarte i samodzielne. Klasyczna forma jest zamknięta, tworząca całość w czasie, miejscu i akcji. Nie ma przełomu w stylu ani mieszanki stylów. Widz/czytelnik zostaje wciągnięty w akcję poprzez poznanie dodatkowych informacji, przeżyć, marzeń, uczuć i tła postaci.
2. Czy rzeczywiście „teatr” jest cechą dramatu?
Dramat jest jednym z najstarszych gatunków literackich - jeśli zaczyna się od starożytnej Grecji. Teksty pisane były poezją, czyli poezją. W tej formie teksty wyszły na scenę jako spektakle teatralne. Z tego wkrótce rozwinęła się reprezentacja w formie piosenki. Tak prawdopodobnie powstała historia rozwoju oper, operetek i musicali. Dziś dramaty pisze się także w innych formach, m.in. znaleźć w powieściach, scenariuszach, słuchowiskach radiowych i grach wideo. Jednak cechy dramatu pozostają takie same.
3. Zmiana sceny – klasyczny kształt zewnętrzny jako cecha
Zwykłą zewnętrzną formę klasycznego dramatu rozpoznać można po jego podziale na 3-5 aktów, które z kolei dzielą się na różne sceny lub występy. Zdarzają się też dramaty, które są pisane jako sztuki jednoaktowe, ale potem też są podzielone na sceny czy występy. Więc cechy zewnętrzne mogą się rozmazać. Pierwotną formą starożytnej Grecji jest pięciosuw. Możesz nawet znaleźć tę formę w hollywoodzkich filmach, jeśli zadajesz sobie trud, aby po fakcie zepsuć fabułę.
4. Tragedia i komedia – czy może się mieszają?
Przez większość czasu dramat utożsamiany jest z tragedią i strasznym zakończeniem bohaterów. Ale to jest dalekie od przypadku. Mimo nieszczęść dramaty mogą mieć humorystyczne sceny, być komedią, dobrze się kończyć i mieć miłe zakończenie – choć cała historia jest smutna. Dobrym przykładem jest historia „PS. Kocham cię". Książka posłużyła jako szablon do hollywoodzkiego filmu. Historia jest nieskończenie smutna, ale ma równie wiele momentów humoru i obiecującego zakończenia – i wszystkie znamiona dramatu.
5. Struktura i cechy dramatu klasycznego
Struktura dramatu wciąż opiera się – nawet w Hollywood – na arystotelesowskiej formie. Rozpoczyna się wprowadzeniem do fabuły i wprowadzeniem postaci. Następnie akcja narasta i przedstawiany jest obecny problem. Potem fabuła dochodzi do punktu kulminacyjnego, aż do kulminacji problemu i punktu zwrotnego w fabule. Wtedy akcja opada lub spłaszcza się, pojawia się – jak w muzyce – moment opóźnienia, opóźnienie, które prowadzi do wzrostu napięcia. Ostatecznie jest katastrofa i koniec, co może skutkować rozwiązaniem, które można tylko sugerować – lub nawet nie można sobie wyobrazić.
Jak pomocny jest ten artykuł?
