Pompeii en de grote vulkaanuitbarsting van de Vesuvius

Pompeii: een momentopname van het dagelijkse Romeinse leven

De vulkaanuitbarsting bij Napels heeft het dagelijkse Romeinse leven in Pompeii en Herculaneum voor het nageslacht bewaard als een chronologisch onvervalste momentopname.

In de oudheid werd Pompeii beschouwd als een welvarende stad. Het ligt op een klein plateau ongeveer tien kilometer ten zuiden van de Vesuvius en bood de bewoners een charmant uitzicht op de Golf van Napels. Aan de poorten van de stadsmuren, waar de rivier de Sarno in zee uitmondt, had zich een drukke haven ontwikkeld, van waaruit regelmatig schepen vertrokken Europa, Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Papyrus, kruiden, gedroogd fruit en keramiek werden ingeruild voor lokale wijn en graan.

De straten van de 60 hectare grote stad Pompeii vormden het typische oude raster. De hele stad was omgeven door een muur met poorten en wachttorens. Een theater en de Stabiaanse baden dienden om de rijke burgers te vermaken. Een prachtige Romeinse zaal was de beurs en de rechtbank. Niet ver daar vandaan was het forum met de Jupitertempel. Een zwembad in een sportaccommodatie bood de atleten de kans om af te koelen.

De grote uitbarsting van de Vesuvius

Maar dit alles gebeurde met de uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus Verhaal. Bewaarde vondsten van voedsel dat alleen in de herfst gemaakt of geoogst kon worden, geven aan dat de uitbraak een paar weken na 24 maart begon. augustus had moeten plaatsvinden. Deze datum werd genoemd door Plinius de Jonge, die na de catastrofe een brief schreef aan de historicus Tacitus heeft gestuurd en de uitbraak waarvan zijn oom Plinius de Oudere als ooggetuige tot in detail getuige was beschreven.

Ondanks talrijke waarschuwingssignalen kwam de uitbraak voor velen als een verrassing. Zwarte rook zweefde richting de stad, de lucht werd donkerder en as en puimsteen vielen. Er brak paniek uit, sommigen vluchtten, anderen zochten onderdak in hun huizen. Ongeveer een derde van de bevolking stierf bij deze uitbarsting. Mensen stikten of kwamen om door vallende stenen. De tweede uitbarsting de volgende dag was zelfs nog verwoestender. Massa's lava stroomden de huizen binnen en er was weinig ontsnapping voor degenen die achterbleven.

Ongeveer 2.000 van de 20.000 inwoners werden later gevonden. De wetenschappers gaan er daarom van uit dat veel mensen zijn ontsnapt en daardoor hebben kunnen overleven. Maar de stad lag begraven en werd eeuwenlang vergeten.

Het begin van de opgravingen van Pompeii

Kennis over de steden Pompeii en Herculaneum ging na de catastrofe verloren. Alleen de beschrijvingen van de archeoloog Johann Joachim Winckelmann (1717 - 1768) zorgden voor een ware bloei in de oudheid. Degenen die zichzelf respecteerden en het konden financieren, gingen naar Pompeii om de eerste opgravingen te zien.

In die tijd werd er meer willekeurig naar individuele vondsten gegraven dan systematisch. Als een plek veelbelovend was, werden er gaten gegraven en vervolgens werden horizontale schachten in de lavasteen geslagen. Daarbij werd veel vernietigd en zelden kunnen de voorwerpen later aan hun ontdekkingsplaats worden toegewezen. Wat in een collectie als waardevol werd beschouwd, werd weggenomen, andere werden vernietigd.

De huidige archeologische vindplaats

op de 19e In de 19e eeuw kwam de Italiaanse monarch Vittorio Emmanuele II. als eerste voor een systematisch onderzoek. Dus begon de archeoloog Fiorelli orde te brengen in de voorheen chaotische opgravingspogingen. Hij verwijderde de rots horizontaal, laag voor laag, en kon hele huizen aan het licht brengen en een plattegrond van de hele stad reconstrueren.

Hij hield een volledige documentatie bij van de gevonden voorwerpen. Fiorelli liet de meeste vondsten achter waar ze waren en probeerde de huizen te beschermen tegen weersinvloeden en vuil. Door zijn gevoel voor orde en zorgvuldige opgravingen liet hij een uniek getuigenis van de oude stadscultuur na aan het nageslacht. Omdat de as van de vulkaan de stad door de eeuwen heen zo goed heeft bewaard, heeft Pompeii veel meer behouden dan andere oude steden.

Dus ook menselijke en dierlijke skeletten die begraven lagen onder het metershoge vulkanische materiaal. Giuseppe Fiorelli begon de holtes die de botten in de afgekoelde lava achterlieten met gips op te vullen. Nadat het vulkanische gesteente was afgesneden, werden sculpturen gemaakt die de pijn van de inwoners van Pompeii tot op de dag van vandaag vastleggen.

Nadat de opgravingen in Pompeii voorheen een vrij exclusieve aangelegenheid waren, stelde Giuseppe Fiorelli delen van de opgravingen open voor het grote publiek. Hij vond het belangrijk dat iedereen toegang had tot de Romeinse oudheid. Vanaf dat moment stroomde een steeds grotere stroom toeristen door de oude straten. Vervuiling, willekeur en het afslijten van duizenden rugzakken vernietigden talloze kunstwerken onherstelbaar en Pompeii verdwijnt steeds meer.

Dus als u de oude stad zelf bezoekt, wees dan voorzichtig en attent blijf jezelf herinneren aan de historische betekenis van de site en draag jouw steentje bij aan het behoud ervan bijdragen.