"Modern landschap" door Uwe Gressmann

Wat je nodig hebt:

• Originele tekst

De zelfstandige naamwoorden in "modern landschap"

Modern landschap (door Uwe Gressmann)

Stalen bomen groeien op de trottoirs

En de draden vertakken zich

van boom tot boom

Roer eronder

De elektrische dieren

Langsgekomen met mensen in het hart

En er komen er zo veel voorbij

En vindt er niets anders in;

Omdat het stenen landschap

Is zijn moeder ook?

• Zoek in dit gedicht eerst de zelfstandige naamwoorden. Dit zijn "draden", "boom", "dieren", "mensen", "harten", "landschap", "moeder". Als je de titel "Modern Landschap" aan het gedicht toevoegt, hebben op drie na alle woorden niets te maken met "Modern". Maar dan met "landschap". Een landschap op zich is niet modern, het is er. Het wordt pas een landschap door de perceptie van mensen en kan ook door hen veranderd worden.
  instagram viewer

• Nu is moderniteit per definitie door de mens gemaakt. Dus als we het hebben over 'modern landschap', hebben we het over een door mensen gemaakt landschap. Er is dus een duidelijk verschil tussen het landschap zelf en het door de mens gemaakte landschap. En daar is het gedicht op gericht. Dus wanneer Uwe Gressmann een modern landschap beschrijft en op twee na alle zelfstandige naamwoorden in één Landschap op zich kan worden gelokaliseerd, dus je kunt ervan uitgaan dat het een metafoor is handelingen.

• Door metaforen uit het landschap zelf in de beschrijving van een modern landschap te introduceren, maakt hij de twee vergelijkbaar. De mens kijkt naar het landschap zelf en handelt met het landschap zelf. Hij is ook degene die het moderne landschap creëert. Hij is de brug. Het beeld wordt onderbroken door de draden.

Uwe Gressmann als dichter en schilder

• Uwe Gressmann is een schilder in dit gedicht. De lezer kijkt met hem mee naar het landschap dat hij beschrijft. Er zijn bomen, dieren met hartjes en moeders. En toch is het modern. Het is door mensen gemaakt, het is van steen, het is een stad. In zijn werk beschrijft Gressmann de stedelijke jungle die leeft en beeft, baart en laat passeren. Mensen haasten zich, ze zijn nonchalant en verschijnen alleen in het landschap.

• Het worden dieren. Gressmann stelt de vraag van het menselijk bestaan ​​in de moderne tijd en legt daarmee een cultuurkritiek bloot die op een ander gebied duidelijk werd gemaakt door de antropoloog Konrad Lorenz. Veelbetekenend is volgens de auteur ook het feit dat het gedicht in de DDR en dus onder het communisme is geschreven.

• Dit zag zichzelf niet alleen als revolutionair, maar ook als een permanente avant-garde, als een constant pad naar (technische) vooruitgang. Ook voor Marx betekent technische vooruitgang aanvankelijk industrialisatie en gaat dan over tot revolutionaire socialisatie. De communisten beschouwden dit als vervuld in hun systeem, denk maar aan de vele VEB's (nationale ondernemingen).

• Het is precies deze industrialisatie en mechanisering, de verstedelijking van het landschap en daarmee de vervreemding van de mens van het landschap zelf en de natuur, waar het gedicht op doelt. Het is geen sociale kritiek, het is een kritiek op een koud systeem dat de gesocialiseerde persoon heeft voortgebracht die gewoon "langs loopt" en niets voelt. Het wordt immers ooit ook een product van de stad.

• De mens wordt immers ook gemaakt door zijn omgeving. Omgeving zijn leefomstandigheden, vrienden, familieleden, behoeften en ook de omgeving waarin hij opgroeit, waaraan hij gewend is. Als de mens niets anders kent dan het stenen landschap, de stad, de industrie, de technische vooruitgang, dan is het normaal, de mens wordt saai. Hij stopt met vragen omdat het hem bekend voorkomt en het hem voortbracht.

• Uiteindelijk is het de moeder die de mens schept en als Uwe Gressmann het stenen landschap beschrijft als de moeder van de mens, is dat echt de ultieme consequentie. De volledige afwending, de verwijdering van de mens uit de natuur komt hier tot uiting. Het gedicht is dus niet alleen een subversieve daad tegen een totalitair regime, het is ook Verontwaardiging tegen de door de mens veroorzaakte vervreemding van zichzelf van de natuur, wat hij eigenlijk is geluisterd naar.