"Wat zijn bacteriën?"

"Zijn bacteriën rond?" - Opbouw van vervelende ziekteverwekkers

Bacteriën zijn eencellige organismen met een grootte van 0,2-5 microliter. Ze behoren tot de familie van prokaryoten. Bacteriën hebben geen kern en vermenigvuldigen zich ongeslachtelijk door verticaal te delen. Meestal de vervelende pathogenen groeien op levenloze cultuurmedia. Bacteriën zijn niet alleen rond, ze kunnen worden onderverdeeld in drie vormen.

1. De eerste vorm is de ronde bacteriële vorm - cocci of bolvormige bacteriën. Een kenmerkende eigenschap van deze vorm van bacteriën is dat het z is. B. samenvoegen als druiven, kettingen of paren en soms ook elkaar inkapselen.
2. De staafbacteriën hebben een langwerpig, gelijkmatig of ongelijkmatig dik cellichaam. Ze kunnen lang of kort, mollig of slank lijken.
instagram viewer
3. In het geval van de gebogen staven worden de trillingen (gebogen, eenvoudig gebogen staven) onderscheiden van de spirocheten (schroefbacteriën, spiraalvormig gebogen staven).

Naast de drie vormen wordt onderscheid gemaakt tussen zogenaamde sporenvormers, dat wil zeggen bacteriën die regelmatig blijvende vormen vormen die resistent zijn tegen hitte en droogte.

De classificatie van bacteriën - belangrijke basiscriteria

• Het eerste criterium is de uitwendige vorm van de bacterie.
• Het gaat verder met het gedrag ten opzichte van zuurstof. Aerobe bacteriën kunnen alleen groeien in aanwezigheid van zuurstof. Faculatief anaërobe bacteriën kunnen met en zonder zuurstof leven. Voor verplichte anaërobe bacteriën is zuurstof echter een gif.
• Een ander criterium is het vermogen om sporen te vormen.
• Het gedrag in de Gram-kleuring is ook belangrijk. Gramkleuring is een belangrijk microscopisch onderzoek dat een latere diagnose suggereert. Met de Gram-kleuring wordt het mureïne van de celwand gekleurd. Gram-positieve bacteriën zoals B. de stafylokokken bevatten veel mureïne en lijken donkerpaars in de Gram-kleuring onder de lichtmicroscoop. Gram-negatieve bacteriën hebben slechts een dun laagje mureïne en zien er rood uit in de Gram-kleur.

Vaak zijn het niet de bacteriën zelf die de symptomen veroorzaken, maar de gifstoffen die ze produceren. Als de toxines vrijkomen door levende bacteriën, spreekt men van exotoxinen. Als de toxines pas vrijkomen nadat de bacteriën zijn opgelost, zijn het endotoxinen. Endotoxinen veroorzaken z. B. de voedselvergiftiging.

Proces van een bacteriële infectieziekte

Elke bacteriële infectieziekte doorloopt zes stadia. Een infectieziekte is een ziekte die wordt veroorzaakt door de penetratie en reproductie van Micro-organismenzoals bacteriën, in de mens lichaam. De bacteriële infectieziekten worden vaak van mens op mens overgedragen en zijn daardoor ook besmettelijk.

• Het eerste dat we besmet raken, is de invasiefase. In deze fase van infectie dringt de ziekteverwekker het organisme binnen, maar vermenigvuldigt zich daar aanvankelijk niet.
• Na een "acclimatisatieperiode" van enkele uren tot enkele dagen, begint de ziekteverwekker zich in het lichaam te vermenigvuldigen, maar de geïnfecteerde persoon heeft nog geen klachten. Deze fase wordt de incubatiefase genoemd. Kort voordat de eerste tekenen van de ziekte verschijnen, is er meestal een "explosieve" toename. Veel infecties zijn bijzonder besmettelijk aan het einde van de incubatietijd.
• De incubatietijd (infectietijd) is de tijd tussen infectie en het uitbreken van de ziekte. De meeste infectieziekten hebben een incubatietijd van enkele dagen tot drie weken.
• Nu bereikt de persoon de fase van ziek zijn. In deze fase kan de patiënt slechts licht gehandicapt zijn, maar kan ook ernstig ziek zijn. De ziekte heeft een fulminant verloop (zeer snel begin met het ernstigste klinische beeld), acuut (met een snel begin), subacuut (langzaam begin van de ziekte die moeilijk te definiëren is), chronisch (langzaam ziekteverloop) of recidiverend (terugkerend).
• In de volgende fase, de overwinnende fase, wordt de ziekteverwekker uit het lichaam verwijderd. Als dit niet lukt, zijn de gevolgen groot.
• Sommige systemische infectieziekten laten een langdurige immuniteit achter. Tijdens de ziekte ontwikkelde de zieke specifieke antistoffen tegen de ziekteverwekker, die in de toekomst zullen beschermen tegen een hernieuwde ziekte veroorzaakt door dezelfde ziekteverwekker. Het fenomeen van de zogenaamde Kinderziektes zoals: B. leg de waterpokken uit. Door de hoge infectiegraad worden vooral kinderen ziek, terwijl volwassenen immuun zijn voor een eerdere ziekte.