Trouwring aan de linkerhand
Het dragen van een trouwring is voor de meeste getrouwde mensen een vanzelfsprekendheid. Het is een oude gewoonte met een interessante geschiedenis. Misschien heb je jezelf al afgevraagd waarom de ring aan de vinger van je linkerhand moet zitten - heeft dat een speciale betekenis? Er is geen duidelijk antwoord op deze vraag, maar er zijn enkele opwindende theorieën.
Geschiedenis en traditie van trouwringen
- De gewoonte om een ring om je vinger te dragen als teken en symbool van het huwelijk is oud. Deze traditie is al meer dan 4800 jaar bekend, omdat het door de oude Egyptenaren zou zijn gecultiveerd. In die tijd versierden vrouwen zich met ringen die ze hadden geweven van natuurlijke materialen zoals stengels, riet of papyrus.
- Later werden duurzamere en waardevollere materialen gebruikt om trouwringen te maken - bijvoorbeeld leer, been of ivoor.
- De traditie van trouwringen was aanvankelijk vooral populair in Europa. in de 20e In de 19e eeuw verspreidde het zich echter ook buiten zijn grenzen. In sommige landen (bijv. B. de VS) droegen aanvankelijk alleen vrouwen een ring als symbolisch symbool voor de huwelijksband. Pas later werd deze traditie door beide echtgenoten gecultiveerd.
- Met zijn ronde vorm is de ring een teken van oneindigheid. Hij staat voor het oneindige en onsterfelijke Liefde.
De vierde vinger van de linkerhand symboliseert de hand-hartverbinding
- Door de geschiedenis heen zijn trouwringen aan heel verschillende vingers gedragen, zelfs aan de duim. Afhankelijk van de cultuur en gewoonten had de rechterhand of de linkerhand de voorkeur.
- In de meeste culturen wordt de ring nu gedragen aan de vierde vinger van de rechter- of linkerhand. Om deze reden ken je de term ringvinger zeker heel goed.
- Vroeger geloofde men in een directe verbinding via een ader of bloedvat van de ringvinger van de linkerhand naar het hart. Deze verbinding was ook bekend als "vena amori" of "vena amoris". De traditie van trouwringen zou zijn voortgekomen uit dit oude geloof. De theorie van de "vena amoris" kon echter niet wetenschappelijk worden bewezen.
- Een andere verklaring zou kunnen worden afgeleid uit vroegchristelijke huwelijksceremonies. De pastoor raakte ritueel de duim van de bruid of bruidegom aan, dan de wijsvinger en dan de middelvinger. Het huwelijksverbond werd bezegeld met een "Amen" en de ring werd om de volgende "vrije" vinger, de ringvinger, gedaan.
- Volgens de overlevering zit de ring na het huwelijk op de plaats waar hij tijdens de ceremonie werd gelegd.
- De oude gewoonte kan echter ook heel praktische redenen hebben. Omdat de meeste mensen rechtshandig zijn, slijt een kostbare ring aan de linkerhand minder en sneller dan aan de rechterhand.
- Daarnaast wordt de vierde vinger, samen met de pink, het minst vaak gebruikt: deze is dan ook zeer geschikt voor het dragen van decoratieve sieraden.
- In de meeste westerse landen hoort de trouwring volgens de gebruiken en etiquette aan de vierde vinger van de linkerhand.
Waar draag je de verlovingsring?
Zelfs vandaag de dag, volgens oude traditie, een ...
Hoe nuttig vind je dit artikel?
